Ostatnio przeglądając szafę zauważyłam w niej dwa dominujące trendy – ciuchy bardzo dziewczęce typu spódnice, zwiewne koszule, delikatne sukienki i ogólnie mówiąc kwiatowe klimaty a z drugiej strony chusta w czaszki, męskie boyfriendy, ciężkie buty i rockowe t-shirty. Czy to znaczy, że pomimo swoich lat nadal nie wiem „kim jestem” i jaki jest mój styl? O i ile mogę przyznać, że stylu rzeczywiście nadal nie jestem w stanie dokładnie określić o tyle zaczynam podejrzewać, że to pomieszanie w szafie ma związek z pewną dwoistością ludzkiej natury i być może nawet jakąś próbą zmierzenia się z kobiecym stereotypem. Zawsze małym dziewczynkom powtarza się, żeby siedziały prosto, nie garbiły się, ładnie się czesały i broń boże nie poplamiły tiulowej spódnicy! Być może, gdzieś to wszystko się nawarstwia i w pewnym momencie gdzieś podświadomie zaczynamy szukać od tego ucieczki? Nie jestem psychologiem i nie wiem dokładnie na czym to polega ale nie wątpliwie mam dni, kiedy budzę się i wiem, że dziś będę kobietą z krwi i kości i wtedy sięgam po delikatne, podkreślające kształty ubrania i buty na wysokim obcasie a innym razem z kolei mam ochotę ubrać się jak najbardziej siermiężnie (jak to moja babcia kiedyś określiła) i najzwyczajniej w świecie wbić się w męski tłum.

Po krótkim przemyśleniu za i przeciw mojej ubraniowej kolekcji doszłam do wniosku, że nie pozbędę się ani tych rzeczy, które są bardzo kobiece ani też tych, które z moją płcią teoretycznie nie powinny mieć nic wspólnego.

Kobieta zmienną jest a szafa okazuje się być tego najlepszym dowodem.

A że moje zdrowie znowu podupadło to fotki sprzed kilku tyg. ale myślę, że doskonale wpisują się w temat.

żakiet – Pull&Bear

chusta – Cropp

spodnie – Pull&Bear

buty – Deichmann

skarpetki – Reserved